I tak rozważają księżyc i słońce…
Poezja pomaga nam przekazać myśli w sposób oryginalny i zmusza do spojrzenia w głąb siebie. Zobaczcie, co poczujecie tym razem.
Słońce i księżyc szepcą cicho razem
I rozmyślają nad ich pierwszym rozkazem,
“By na ziemi życie ludzkie powstało”
Tak jakby im zmartwień było już mało.
Czy gatunek ludzi się sam nie wykończy?
Część ludzi rozmyśla jak się świat zakończy,
Część ludzi znowu myśli czy mają co do przeżycia,
Część się zastanawia czy nie odebrać sobie życia,
A ponad te wszystkie zmartwienia wchodzi ignorancja
Na przestępców których przepełnia arogancja
Może mają pieniądze, ale co im z tego
Jak wyniszczą planetę swym wielkim ego.
I tak rozważają księżyc i słońce
Czy nie lepiej było chwycić za oba końce
I zniszczyć te wszystkie paskudne istoty
Twierdzące, że są lepsze niż psy czy koty
Dobrze że dwa bóstwa mają jeszcze cierpliwość
Bo inaczej zguba przyszłaby za chciwość.