Jesteśmy dziwni
Jesteśmy tylko ludźmi, żyjemy tak, jak nam każą, mówimy to, co mówią inni, wyglądamy tak, jak nakazują trendy, a czy wszyscy myślimy tak samo?
Rodzice nie mogą oczekiwać od dziecka, by podążało inną drogą niż ta, którą samo wybrało.
Martyna Wojciechowska
Każdy jest wyjątkowy – to niewątpliwie prawdziwe stwierdzenie, ale ilu jest takich „wyjątkowych” jak my? Dziesięciu? Tysiąc? Milion? Każdy jest niepowtarzalny – ale ilu tych niepowtarzalnych kieruje się takimi samymi wartościami? Ubiera się tak samo? Mówi to samo? Mamy w sobie ogromny potencjał, by zmieniać świat, ale go nie wykorzystujemy, bo… no właśnie, dlaczego nie chcemy być „inni”?
Inność
„Inność” to tylko odejście od jakichś przyjętych przez społeczeństwo norm. Wszystkie te „normy” są ustanawiane przez ludzi. Oznacza to, że ludzie są hipokrytami, którzy przeczą swoim własnym regułom. Wymyślamy normy, po czym mówimy, że jesteśmy inni i nie pasujemy do społeczeństwa. Czy nie brzmi to głupio? Nie chcemy trzymać się norm, które sami stworzyliśmy.
W takim razie po co w ogóle tworzyć normy? Czy nie możemy być traktowani jak jednostki? Jeden człowiek pośród wielu innych podobnych, którzy tylko fizycznie przypominają ten sam gatunek. Z drugiej strony nie chcemy być wytykani palcami tylko dlatego, że mamy kolorowe włosy lub nie nosimy ubrań markowych czy sprzedawanych w sieciówkach. To, jak wyglądam, to, co mówię, to, jak żyję – to wszystko moja sprawa i nikt mi nie może powiedzieć, że coś robię źle, bo to ja decyduję o sobie.
Bycie innym może być uciążliwe. Natrętny wzrok przechodniów, hejt internetowy i nienawiść wobec tych, którzy mają takie same lub podobne do moich poglądy. Dlaczego ludzie darzą innych taką nienawiścią? Dlaczego nie potrafimy żyć w zgodzie? Jesteśmy egoistami i to jest główny powód naszych konfliktów. Nikt nie chce ustąpić i przyznać drugiemu racji.
Nie jesteś „inny”, jesteś sobą
I sobą pozostań na zawsze. Nie wiem, co to znaczy „być”, moim zdaniem „być” oznacza „czuć” i darzyć uczuciami innych. Jeżeli nie czujemy nic, to czy naprawdę istniejemy? Żyjemy wtedy w świecie bez emocji. Co to za świat? Dziwny, ale każdy świat jest dziwny. I każdy człowiek jest dziwny, więc jeśli jesteś sobą, to także jesteś dziwny. Dziwny dla innej grupy ludzi. Nie oznacza to, że wszyscy mają cię za dziwaka lub szaleńca. Jesteś normalny, będąc jednocześnie dziwnym, ale opinia ludzi nie ma znaczenia, bo ty jesteś sobą. Nieważne, rudym, łysym, starym, młodym, samotnym, popularnym, szczęśliwym, smutnym, mężczyzną czy kobietą, nieważne, którą partię polityczną popierasz – jesteś ważny, tak jak każdy.
Szukajmy w ludziach piękna
Ludzie niewątpliwie są piękni, ale nie tylko ciało jest piękne, piękne są także umysł i myśli. Właśnie to, co myślimy i czujemy, sprawia, że wszyscy się różnimy i jesteśmy piękni. Nie porównujmy się do „ideałów” kreowanych na Instagramie. Nie znamy ich historii, więc nie powinniśmy porównywać się z kimś, kto jest nam zupełnie obcy. Myślę, że nie powinniśmy się porównywać do nikogo, bo to sprawi, że nie będziemy kochali siebie, a jest co kochać. Jeżeli uważasz, że nie jesteś ciekawy lub godny uwagi, to chcę powiedzieć ci, że JESTEŚ PIĘKNY/ PIĘKNA.
Szukajmy siebie
Nie wiem, kim jesteś. Być może ty sam tego nie wiesz, bo niełatwo jest powiedzieć, że wiemy, kim jesteśmy, ale dlatego trzeba szukać siebie. Szukajmy tego, co sprawia, że jesteśmy naprawdę szczęśliwi, tego, co dla nas ważne, tego, co inni uważają za głupie i niepotrzebne. Wszystkie te rzeczy, uczucia i pasje sprawiają, że jesteśmy sobą. I możliwe, że już odnalazłeś siebie, ale nie umiesz tego określić i nie musisz umieć. Niektórzy po prostu żyją w nieświadomości swojego piękna i wyjątkowości, ale nieważne, czy wiesz to, czy nie, nie pozwól, by inni cię zniszczyli.
Coney jest jak krzywe zwierciadło. Pozwala ci zobaczyć, że nikt nie jest normalny, że normalność to wyłącznie iluzja.
Karolina Sulej, Wszyscy jesteśmy dziwni
„Normalność to wyłącznie iluzja” – iluzja wytworzona przez ludzi o ludziach. Patrząc w lustro, widzimy kogoś, kto wygląda jak milion innych osób, ale gdy poznamy każdego osobiście, gdy poznamy samych siebie, gdy poznamy myśli ludzi, okaże się, że jesteśmy różni i wszyscy odbiegamy od normalności. A to oznacza, że ludzie niepotrzebnie się grupują i tworzą kryteria do oceniania siebie oraz innych. Czy to nie jest nienormalne?
Żyjmy i dajmy żyć innym
Czasami najprościej jest nie zwracać uwagi na innych i po prostu żyć w zgodzie z samym sobą. Nie pouczajmy innych, jak mają żyć. Nie oceniajmy ich. Nie utrudniajmy im życia. Nie śmiejmy się z nich. Po prostu bądźmy obok i udzielmy pomocy, gdy będą nas potrzebować, bo każdy czasami ma dość.
Ja, ty, sąsiad, koleżanka, popularny chłopak w szkole, aktor, piosenkarka, polityk, bezdomny, lekarz, mężczyzna, kobieta, młody czy weteran życia – wszyscy jesteśmy ludźmi, różnymi ludźmi, z różnymi poglądami, różną historią, różnymi pasjami i priorytetami, różnym wykształceniem i w różnym wieku, ale wszystko to sprawia, że jesteśmy niepowtarzalni i wyjątkowi.
Artykuł ukazał się w: https://redakcjabb.pl/magazyn/11-wiosna-lato-2020
Korekta: Agnieszka Pietrzak
Grafika: Justyna Grubka
